Verhalen door een voormalig dierenarts
Ik ben gefascineerd door de relatie tussen mensen en dieren. Dat begon als klein kind met een liefde voor alles met vier poten. Mijn eerste konijn, de hond van kennissen of mijn wekelijkse paardrijles. Gelukkiger dan die momenten kon je me niet krijgen.
Het was voor mij daarom logisch dat ik diergeneeskunde wilde studeren. Waar kon je nou beter je werk van maken dan het helpen en genezen van dieren? Met redelijk goede cijfers een een beetje geluk werd ik op 17 jarige leeftijd de eerste keer ingeloot. Er ging een wereld voor me open.
Langzaamaan veranderde mijn kijk op het beroep dierenarts en wat ik wilde doen. Niet per se het beter maken van dieren had mijn interesse, maar vooral de ontelbare manieren waarop mensen zich verhouden tot dieren vond ik interessant.
Waarom zijn we massaal boos op boeren omdat we vinden dat ze niet genoeg voor hun dieren doen, maar kopen we dezelfde dag een doorgefokte, ongezonde, ongelukkige (?) rashond.
Hoe kan het dat iemand duizenden euro’s uitgeeft aan diezelfde doorgefokte zieke hond, en tegelijkertijd kiloknallers in zijn winkelmandje stopt?
Waarom kopen mensen een paard en laten het vervolgens 23 uur per dag alleen in een stal of een kleine paddock staan?
Waarom vinden we het onacceptabel om zieke en verzwakte grote grazers in de Oostvaardersplassen af te schieten? En laten we ze tijdens een strenge winter onder het mom van 'de natuur zijn gang laten gaan' massaal verhongeren? We vergeten hierbij voor het gemak dat er om dit natuurgebied nog steeds een hek staat waardoor de dieren niet weg kunnen.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb dé oplossing ook niet en het is niet mijn bedoeling om mensen in een hokje te plaatsen. Maar vaak roepen we het hardst over dingen en mensen waar we eigenlijk niet genoeg vanaf weten. Want als je bij de meeste boeren een dag mee zou lopen, dan zou je zien hoe hard ze werken, hoe begaan ze zijn met hun dieren, hoe ingewikkeld de balans tussen regelgeving, dierwelzijn en een rendabel bedrijf is. En dat betekent niet dat er geen misstanden zijn of dat ik denk dat er niets hoeft te veranderen. Maar het zorgt wel voor begrip. En vanuit begrip kun je andere keuzes maken. En het gesprek aangaan. En zorgen voor positieve verandering. Het hele systeem kun je niet in je eentje veranderen. Maar als iedereen een constructieve bijdrage levert komen we denk ik een heel eind. Niet alleen met de veehouderij, maar ook met alle honden, paarden en andere dieren in Nederland.
En ik? Ik kwam er achter toen ik als dierenarts werkte, dat het plaatje dat ik van kinds af aan in mijn hoofd had, niet overeen kwam met de werkelijkheid. Via een hoop omzwervingen heb ik uiteindelijk mijn liefde voor dieren samen gevoegd met fotografie. Met mijn foto’s kan ik persoonlijke verhalen vertellen van ondernemers die het verschil maken met en voor dieren. Ben je benieuwd hoe dat er uit ziet? Klik dan hier.
Dus mocht je een bedrijf hebben waarin je met dieren werkt en ben je op zoek naar iemand die kan laten zien wat jouw verhaal is? Die kan laten zien waarom je doet wat je doet en waarom mensen bij jou moeten zijn? Neem dan contact met me op en ik help je graag!